Eric: ‘Kijk door de ziekte heen naar wat mensen kunnen.’
Als manager had ik een mooie baan, waarin ik goed met mijn ziekte Parkinson kon omgaan. Ik had een secretaresse en ging gewoon van vergadering naar vergadering. Op den duur werd reizen wat lastiger, maar zeker niet onmogelijk. Ik had de ambitie om op hoog niveau te presteren en wilde geen stap terug doen. Werk gaf mij structuur en hielp mij om door te leven met een chronische ziekte.
Risico’s nemen
De ziekte van Parkinson kenmerkt zich onder meer door fluctuaties in je mobiliteit. Ik ben weleens gevallen, op weg naar een vergadering. Dat was afschuwelijk, want ik wilde mijn ziekte verbergen en niet opvallen. Ik liep het liefst achter mensen, zodat ze niet zagen dat ik vreemd liep. Op een gegeven moment kwam ik in een fase dat ik mijn ziekte niet meer kon verbergen. Toen ben ik er open over gaan praten en heb ik medewerkers met mijn ervaring geïnspireerd. Ik vertelde ze over mijn moeizame afdaling in de Grand Canyon. Op één dag heen en terug tot de rivier, terwijl je Parkinson hebt. Mijn boodschap was dat je kansen pakt, als je risico’s durft te nemen.
Keerpunt
DSM was als bedrijf goed voor mij. Ik kon doorgroeien, ondanks mijn chronische ziekte. Maar bij het voortschrijden van de ziekte werd ik toch kwetsbaarder, en werd het belangrijk om af en toe rustmomenten te pakken en wat vaker thuis te werken. Helaas kon niet iedereen in mijn directe omgeving daarmee omgaan, en boden juist toen mijn nieuwe (van buiten de organisatie afkomstige) leidinggevende, en in zijn kielzog wat collega’s, mij geen bescherming. Dat heeft ertoe geleid dat ik uiteindelijk uit het (fulltime) arbeidsproces ben gestapt.
Openheid
Als medewerker zou je open moeten zijn over je beperking en over wat je nodig hebt om te kunnen functioneren. Maar het risico is dat bij je baas of collega’s het vertrouwen ontbreekt. Uiteindelijk is dat vertrouwen ook bij mij beschaamd. Daarom roep ik werkgevers en leidinggevenden op om een veilige omgeving te creëren. Kijk door de ziekte heen naar wat mensen kunnen. Geef hen wat meer ruimte en vrijheid en creëer een veilige omgeving voor een eerlijk gesprek. In zo’n veilige omgeving en met open en constructief overleg had ik waarschijnlijk nog twee tot drie jaar langer kunnen doorwerken. Die productieve jaren zijn nu weg, dat kost de samenleving geld. En juist door mijn ervaring met ziekte kon ik medewerkers motiveren en laten zien dat we altijd een keuze hebben om ons leven draaglijk te maken.
Zelf kies ik er nu voor om, naast mijn uitkering, parttime als zelfstandig adviseur aan de slag te gaan en vrijwilligerswerk te doen als bestuurder in een aantal verenigingen, zoals de Parkinson Vereniging. Ik heb weer plannen.