Erik (55): 'Ik ben gestopt met werken in mijn laatste levensfase'
'In november 2020 kreeg ik te horen dat ik een ongeneeslijke vorm van kanker heb. Inmiddels ben ik in inactieve dienst bij mijn werkgever. Alle betrokken partijen hebben steeds goed met me meegedacht.'
Eerder dat jaar was ik behandeld en geopereerd aan een tumor in mijn endeldarm. Ik ging toen nog voor genezing. Tijdens de bestralingen ben ik door blijven werken. Dat ging op zich wel. Ik had er niet zoveel last van. Na de operatie heb ik een hele tijd niet gewerkt. Ik hoopte op termijn weer aan de slag te kunnen. Tot ik slecht nieuws kreeg. Ik bleek zoveel uitzaaiingen te hebben dat ik niet meer kon genezen. Behandelingen zouden enkel nog levensverlengend zijn.
Toen was de vraag: ‘Wat nu?’. Er was een lockdown. Om dan meteen te stoppen met werken, zag ik niet zitten. Want wat ging ik dan doen? Ik had eigenlijk zoiets van ‘laat mij maar werken, dan heb ik in ieder geval wat afleiding’. Ik werkte destijds als functionaris gegevensbescherming bij de Gemeentelijke sociale dienst. Er moesten nog veel dingen gedaan worden en ik vond het gewoon leuk werk. Bovendien zou het vanwege corona toch thuiswerken zijn.
Eruit gegroeid
In het jaar daarna is de afstand met mijn werk steeds groter geworden. Ik werkte thuis, mijn energie nam af en ik had vaker last van bijwerkingen van de behandelingen. Grote delen heb ik niet fatsoenlijk kunnen werken. Ik ben er eigenlijk een beetje uitgegroeid.
Op het laatst had ik zoiets van ‘ik vind het werk nog wel leuk, maar ik kan geen continuïteit meer bieden’. Ik kon niet beloven dat ik volgende week iets af had en voelde me daar schuldig over. Ook al zei iedereen dat dat niet nodig was. Het paste niet bij de aard van het beestje.
Verkorte WIA
Op een gegeven moment gaf de personeelsadviseur aan: ‘Je bent nu een jaar ziek. Dat betekent dat je achteruitgaat in salaris.’ Er kwam een arbeidsdeskundige bij. Zij vroeg of ik iets wist van de verkorte WIA (IVA). Ik had er wel iets over gelezen, maar de ins en outs kende ik niet. Ik heb toen met de personeelsadviseur gekeken wat het precies inhield.
De verkorte WIA betekende dat het helemaal klaar zou zijn. Ik zou niets meer met de bedrijfsarts of met solliciteren en dergelijke te maken hebben en 75% van mijn salaris blijven ontvangen. Het betekende wel dat ik ontslag nam. Eerst vroeg ik me af of ik dat wilde. Maar op een gegeven moment had ik er wel oren naar. Mijn vrouw en ik hebben het er samen over gehad. Voor mij staat kwaliteit van leven bovenaan. Ik wilde optimaal gebruiken maken van alles wat ik nog met het gezin kan doen.
Inactieve dienst
De aanvraag voor de verkorte WIA was al goedgekeurd toen mijn werkgever belde. Ze hadden nog wat uitgezocht en met het UWV overlegd. Het leek hun verstandiger om nog niet echt ontslag te nemen, maar in inactieve dienst te gaan. Als ik twee jaar ziek was, werd ik toch automatisch ontslagen. Dat was met name financieel gunstiger voor mij.
Uiteindelijk heb ik dat gedaan. Officieel ben ik nog tot mei van dit jaar in dienst. Mijn uitkering gaat naar mijn werkgever en die betaalt mij uit. Het was de eerste keer dat mijn werkgever met deze situatie te maken had. Dus ze wisten niet hoe ze het aan moesten pakken. Ik ben ontzettend blij dat ze het zo ver uitgezocht hebben. Dat is echt top.
Menselijk
Ook het UWV heeft steeds erg met me meegedacht. Officieel is er geen andere regeling als je ongeneeslijk ziek bent. De bedrijfsarts en het UWV hanteren de regels over het algemeen vrij rechttoe rechtaan. Maar in mijn geval gaven ze aan: ‘Met die prognose en met wat je nog kunt, kom je nergens meer aan de bak. Want je kunt nergens afspraken maken.’ Ik kan inderdaad niet zeggen: ik kom morgen gegarandeerd werken en ik ga er 100% voor. Als ik morgen wakker word en ik denk ‘het gaat niet’, dan kom ik niet.
Ik heb nooit op keuring hoeven komen. Ze zeiden:‘ Het heeft voor jou gewoon geen zin om je daarvoor op te roepen. De situatie is gewoon heel duidelijk. We gaan je daar niet mee belasten.’ Zelf ben ik steeds open geweest over mijn situatie. Ik stuurde alle beschikbare informatie naar zowel de arbeidsdeskundige als het UWV voor mijn dossier. Inclusief de brief van de oncoloog waarin de prognose stond. Ik dacht ‘het kan maar duidelijk zijn’. Dat heeft wel meegeholpen. Daar ben ik van overtuigd.
De bedrijfsarts was altijd heel meegaand en zei: ‘Doe vooral wat voor jou goed voelt. Als je denkt ik kan meer, dan werk je meer. En anders niet.’ Mijn baas idem dito. Wat dat betreft heb ik alleen maar menselijkheid ervaren.