Pim: ‘Ik heb echt moeten knokken om ertussen te komen’

238 dagen. Zo lang moet Pim Westhoek (70) wachten op zijn knieoperatie. Al die tijd kan hij nauwelijks lopen. Ook zijn hobby’s, zoals in de tuin werken of koken voor zijn gasten in Oostenrijk, zitten er niet in. ‘De tijd tot aan de operatie was een drama.’
Pim en zijn vrouw Thea zijn net terug van een fietstocht naar Koblenz in Duitsland. ‘Dat was ruim 700 kilometer in 10 dagen’, vertelt Pim. ‘En binnenkort gaan we naar Italië voor een rondreis. Sinds ik met pensioen ben, hebben we volop tijd om te reizen, te fietsen en te sporten. Zo golfen we ook graag en vind ik het heerlijk om te wandelen.’

Lange wachtlijst

Maar de afgelopen jaren zaten veel van die activiteiten er niet in. ‘In 2009 heb ik een nieuwe knie gekregen na een voetbalblessure. In 2020 was die knie ‘op’. De wachttijden waren al lang, maar in een zelfstandig behandelcentrum kon ik in 2021 vrij vlot terecht. Helaas moest de operatie al na een jaar opnieuw. Vervolgens gingen we op vakantie en schoot mijn knieschijf naar links. Terug naar de kliniek dus, maar nu zei de arts: ‘Hier kan ik niets meer aan doen.’ Met die woorden werd ik naar huis gestuurd.’

Pim besluit naar de fysiotherapeut te gaan om te kijken of oefeningen helpen. ‘De fysiotherapeut zei al snel: ‘Je kunt wel blijven trainen, maar je hebt recht op een second opinion.’ Hij wist een goede chirurg en zo kwam ik in augustus 2022 in het Alrijne Ziekenhuis terecht. De chirurg wist niet wat hij zag. ‘Ik kan het voor je oplossen, maar er is wel een lange wachtlijst. Reken op december’, zei hij. Dat had ik er wel voor over.’

Tranen uitbarsten

De maanden daarna staan in het teken van wachten. ‘Letterlijk, want ik kon niet zoveel’, vertelt Pim. ‘Ik had continu veel pijn. Wandelen ging moeizaam en deed ik met een kruk. Golfen zat er helemaal niet meer in en ook tuinieren, mijn grote hobby, moest ik voorlopig maar laten. Ook had ik het jaar daarvoor vijf maanden met Thea een groot chalet gerund in Oostenrijk. Hartstikke leuk: elke week veel nieuwe gasten voor wie ik dan het ontbijt verzorgde en ’s avonds een driegangendiner. Maar de chirurg had me op het hart gedrukt dat niet te doen. Ik was al een keer uitgegleden waarbij mijn knie dubbelklapte en Thea in tranen uitbarstte.’

Aan de beurt

Dan wordt het december. ‘Ik belde naar het ziekenhuis wanneer ik aan de beurt zou zijn.’ Maar Pim krijgt een harde boodschap: nog lang niet. ‘De secretaresse zei dat ik in februari nog maar eens moest bellen. Ik dacht: dat ga ik niet doen. Ik voelde me wanhopig. Vanaf januari heb ik elke week gebeld, totdat ik eind februari eindelijk een datum kreeg: 13 april. Ik heb er echt bovenop moeten zitten. De operatie verliep perfect. Al na een dag wist ik dat het goed zat. Maar ik denk nog weleens: als ik niet zo had geknokt voor mijn plek, had ik nu nog zitten wachten.’